به دستام نگاه میکنم، اه اه چقدر کثیف و سیاه شدن. نگا نگا زیر ناخونامم سیاهن. اگه مامان بفهمه ....

+ تو اینجا چیکار می‌کنییییی؟ چرا اینقدر لباسات کثیفن؟

دستم رو می‌کشه و منو کشون کشون از زیرزمین میبره بیرون. قبل از اینکه هوای تازه بهاری رو حس کنم، صدای جیغ گوش خراش مامان می‌پیچه تو گوشم:

+ورپریدههههه ، مگه من تو رو صبح نبردم حموم؟ الان چرا اینقدر کثیفی؟ من از دست تو چیکار کنم آخه؟

اومممممم ، واقعا هیچ جوابی به ذهنم نمی‌رسه. دلم برای مامان می‌سوزه. باور کنین تقصیر من نیست که این‌همه دردسر درست می‌کنم، تقصیر دستامه. بله، منظورم دقیقا همینیه که خوندین، تقصیر دستامه. یهو میبینم دستم میخوره به چینی‌های مورد علاقه مامان و شَتَرق میشکنن. یا مثلا اون روز که از مدرسه برگشتم، باور کنین همش تقصیر دستام بود...

در رو آروم باز می‌کنم، چون مامان بهم یاد داده که همیشه در رو آروم باز کنم و آروم ببندم. درو یواش با دستم هل میدم به عقب و تق! در با صدای بلندی بسته میشه. منتظر جیغ مامان می‌مونم اما مثل اینکه خونه نیست 😊. اشکال نداره، من یه مرد بزرگم و از تنهایی نمی‌ترسم که. به حوض وسط حیاط می‌رسم و چشمم میخوره به ماهی قرمزای تو حوض آبیمون. آخییییی، چقدر خوشگل و کوچیکن. چندبار سعی کردم بگیرمشون اما هر دفعه از دستم فرار می‌کنن. میگممم که بیا الان دوباره امتحان کنم. دور و برم رو میپام، واقعنی هیچ کس خونه نیست. آروم کیفم رو درمیارم که گوشه کیف میخوره به گلدون شمعدونی مامان و باز هم با صدای دوست داشتنی من، شترق، میفته زمین. ای وای من، نباید بذارم مامان بفهمه. آروم کیفمو میذارم زمین و با دستام سعی میکنم خاک‌های روی زمینو جمع کنم و بریزمشون تو گلدون شکسته. آییییییی دستمممم برید. وایییی داره خون میاد، من از خون می‌ترسم. مامانننن! مامان که خونه نیست. من یک مردم پس نباید بترسم. وایییییی داره میسوزه. انگشتمو تو آب حوض فرو میکنم. آخیش، بهتر شد. عههههه آب داره کثیف میشه، باید ماهی ها رو نجات بدم. سریع میدوم سمت خونه و میرم از بین ظرفای آشپزخونه یک ظرف بزرگ برمی‌دارم و پر از آب میکنمش. این‌دفعه مواظبم دستم به چینی‌های مامان نخوره. آروم آروم میرم سمت حوض. چقدر سنگینه :/ .

بالاخره می‌رسم به حوض. حالا بخش سخت ماجرا، یعنی برداشتن ماهی‌ها از تو حوضه. حالا چجوری این‌کار رو بکنم؟ آها، فهمیدم. باید با دستام اونا رو آروم بگیرم. خب آروم و بی سروصدا میرم سمت حوض. ماهی‌ها نباید بترسن وگرنه از دستم فرار می‌کنن. می‌شینم روی لبه حوض و آروم خم میشم. ووویییی آب سرده. منتظر می‌مونم یک ماهی قرمز بیاد نزدیکم، تا بعدش بگیرمش و بندازمش تو ظرف پر آب. تا صد میشمرم ولی باز هم هیچکدوم نیومدن سمتم.

پوففففف، خسته شدم دیگه. بهتره خودم برم دنبالشون. با عجله کفشامو در میارم و میرم تو آب. سخت مشغول گرفتنشونم که با صدای زنگ در حیاط هول میکنم و تالاپی میفتم کف حوض. آییییی، کل لباسام خیس شدن. ای بابا، هر کی پشت دره آدم بی‌تربیتیه. چون دستشو از روی زنگ برنمیداره. خب بابا، اومدم دیگه. سرم رفتتتتتت. شلپ شلپ با همون لباسای خیس میرم در رو باز میکنم. باز شدن در همانا و جیغ بلند مامان هم همانا. به قول اون جمله که میگه: "دیدم که جانم می‌ رود". باقی ماجرا رو هم خودتون می‌تونین حدس بزنین که چیشد. نمی‌تونین؟ بذارین خودم بگم پس. مامان که من رو خیس و گلدون محبوبشو شکسته دید، برای تنبیه منو بدون شام فرستاد تو اتاقم. جاتون خالی، اینقدر با ماشینام بازی کردم که نفهمیدم چجوری خوابم برد.

یا مثلا اون شبی که خانجون اومده بود خونمون....

اون روز خانجون بعد از یه عالمه روز اومده بود خونمون. من خانجونم رو خیلی خیلی دوست دارم، میدونم اونم منو خیلی دوست داره. آخه همیشه بهم میگه پسر قشنگم. مامان بهش میگه منو داره زیادی لوس میکنه. من اصلا موافق مامان نیستم. خانجون هم با حرف من موافقه.

با فضولی بین صحبت‌های مامان و خانجون، فهمیدم که قراره امشب دیگ غذا به پا کنن. به به، شما نمیدونین که غذاهای خانجون چقدر خوشمزه و لذیذن. آخ آخ، من میمیرم برای غذاهاش. شما نمیدونین که.

کل روز رو با فکر غذا به زور سر کردم. بالاخره شب رسید. من به بابام کمک کردم تا گاز بزرگمون و دیگ‌ها رو از تو زیرزمین بیاره بیرون و تو حیاط سرپاشون کنه. گاز رو وصل می‌کنیم. مامان برای خانجون یک چهارپایه میاره تا اگه خسته شد بشینه و مواظب دیگ باشه. خانجون همیشه موقع درست کردن غذا، یک چارقد سفید با گلهای کوچولو قرمز دور کمرش میبینده. همه مشغولیم که یهو زنگ در حیاط رو میزنن. خانجون با گفتن "یا علی" بلند میشه و میره در رو باز کنه. نگاهم میفته به چارقد خانجون که روی چهارپایه جامونده. همون موقع خانجون صدام میزنه تا چارقدشو براش ببرم. آروم چارقدشو از روی چهارپایه جمع می‌کنم. صدای ترق تروق ظرفا حواسم رو پرت می‌کنن. وای مامان چقدر سروصدا میکنه. خانجون دوباره صدام میزنه. وای چارقد خانجون یادم رفت. سریع برش میدارم و بدو بدو میرم دم در تا بهش بدم. وایسا ببینم، یه بویی داره میاد. یعنی از کجا میتونه باشه؟ دوروبرم رو نگاه میکنم ولی چیزی نمیبینم. چشمم میفته به چارقد خانجون، وای خداااا. چارقد خانجون داره آتیش می‌گیره.

+خانجوننننن، چارقدت داره آتیش می‌گیره.

خانجون با این حرفم هول میکنه و چارقد رو پرت میکنه تو حیاط. چارقد با آتیشش میفته وسط قالی تو حیاط و آتیش شعله­ور تر میشه. جیغ مامانم ما رو به خودمون میاره. بابام زنگ میزنه به آتش نشانی و اونا سریع می‌رسن به خونمون. در حیاط که باز بود و اونا با اون شلنگ آب درازشون میان تو حیاط. اما یه اتفاقی میفته، شلنگ میخوره به دیگ و همه غذا ها میریزن رو زمین. منم می‌زنم زیر گریه و میدوم سمت شیلنگ که باز هم دستم می‌خوره به گیره‌ش و آب با شتاب میاد بیرون. کل حیاط خیس میشه و اون آقا محکم می‌خوره به در و سرش میشکنه (بعدا مامانم بهم گفت بخاطر فشار آب بوده). بخاطر خیسی زمین پام لیز می‌خوره و محکم می‌خورم زمین. بدتر میزنم زیر گریه. هم بخاطر زمین خوردنم و هم بخاطر غذاهای خوشمزه خانجون که روی زمین ریختن. بلند میشم و میرم سمت غذاها. همشون کثیف شدن. میرم سمت دیگ ببینم چیزی مونده یا نه که باز دوباره دستم میخوره به دیگ و جیغم میره هوا.

+ آیییییی دستم سوخت. مامانننننن

مامان با جیغم هول میکنه و میاد سمتم. دستمو فوت میکنه که بدتر میسوزه. بیشتر جیغ میکشم. آخر همه این اتفاقا، باعث راهی شدن هممون به بیمارستان میشه.

خب، دیدین که من واقعا تقصیری نداشتم و ندارم و همه مقصر همه اتفاقات دستای قشنگمن.

مرسی از نگاه‌های گرمتون که این متن رو خوندید.

همیشه شاد و در پناه حق.